Kijk ze lopen, de ijverige werkers. Van huis naar werk en weer terug, met de regelmaat van de klok. En ? Ik doe er niet aan mee. Jogchem Niemandsverdriet past ervoor. Als een van de weinigen staat deze rebel boven allle stress en iedere planning. Letterlijk. Op het dak van de Rabobank, met mijn jojo aan een touw van zes meter.

"Pardon jongeman. Nee, niet schrikken hoor. Je mag best op het dak zitten. Mijn collega's en ik vinden het zelfs wel grappig. Maar zou je misschien tien meter verderop willen zitten? Dat is boven de cafetaria, waar je vorige week ook zat. Hieronder is iedere maandag een vergadering. Vrijdag trouwens ook. Verder mag je het allemaal zelf weten hoor."

En weg is de man in het pak.

Wat zei hij nou? Maandag en vrijdag niet hier, maar boven het cafetaria. Is het nu maandag? Waar had ik m'n agenda gelaten?